Pókók

Leikritið Pókók er fyrsta leikverk Jökuls Jakobssonar og vakti það vonir um að mikið leikskáld væri í fæðingu sem og varð raunin. Það var fyrst sett upp í Iðnó af Leikfélagi Reykjavíkur í janúar 1961. Sýningar voru 25. Pókók fjallar um mann sem er ný sloppinn af Litla Hrauni. Hann ætlar að setja á markað og græða stórkostlega á sælgæti, sem vinur hans og samfangi fann upp. En ekki er auðvelt að fylgja hinum gullna vegi til ríkidóms og ekki er sælgætið eins vænt og talið var í fyrstu. Inn í leikritið fléttast blekkingar, svik og brögð, fegurðardrottingar og óprúttnir þjófar. Leikritið er í 4 þáttum og er tímalaust. Það var samtímasaga þegar það var sett upp fyrst en gæti einnig gerst nú tæpum 50 árum seinna. Hvort þetta er skopleikur, farsi eða þjóðfélagsádeila látum við áhorfandann skera úr um....

Iða Brá og Eggert Eggjárn

Eftir frumsýningu á Kirsuberjagarði Tjekovs síðasta vor þótti einhverjum að tími væri kominn á leikstjórn hjá undirrituðum – eftir 10 ár sem ljósálfur Halans var það ekki erfið ákvörðun að segja já. Skömmu síðar gumaði Jökull að mér Pókóki! Ég þáði mola.

Þessi gjafmildi maður er eitt besta leikskáld sem við höfum átt. Verk hans eru stórbrotin umfjöllun um samtímann, sálarkima mannskepnunnar og á stundum hárhvöss ádeila á íslensku þjóðarsálina. Með hverju verki magnaðist innsæið og verkfæri leikhússins léku í höndum hans.

Sjálfur kynntist ég þeim ekki fyrr en Jökull var allur. Rámar í þau úr endursýningum í Sjónvarpinu en las fyrst í menntaskóla. Fyrir áratug lék ég Kalla í Kertalogi og enduruppgötvaði Jökul Jakobsson. Bæði sem leikritaskáld og manneskju.

Kertalog skrifaði hann samhliða Syni skógarans, dóttur bakarans. Svona sem afþreyingu að því að mér virtist og á mun persónulegri nótum en fyrri verk. Þá fannst mér ég kynnast manninum sjálfum 20 árum eftir lát hans. Stórkostlegum karakter, bóhem, föður, manneskju.

Þar sem ég stóð í Þjóðleikhúsinu síðastliðið vor með aðstoðarleikstjóranum á leið upp stigann austanmegin, stóð Jökull afslappaður og horfði á mig af málarastriganum. Pókók skal það vera, glumdi í höfði mér. Þannig talar Jökull til okkar allra í dag: með verkum sínum.

Vissulega er Pókók mikill farsi og líklega barn síns tíma. En undir niðri eimir af því sem koma skyldi – hárbeittri ádeilu. Það kom mér á óvart hversu litlu þurfti að hnika til, nánast engu. Íslenska þjóðin hefur sjálf séð til þess að atburðir verksins eiga sér tilvísun nú sem fyrr. Ég vona að Jökull fyrirgefi mér stöku styttingar til að snerpa okkar uppsetningu.

Jón Bramlan

Æfingatímabilið var einstaklega gefandi og frjótt. Ég þakka Jökli samfylgdina og vona heilshugar að þið áhorfendur góðir finnið þó ekki væri nema brot af þeirri gleði og skemmtan sem fyllt hafa húsakynni Halans síðustu mánuði.

Fáið ykkur mola!
Ljósálfur Leikstjóri

Pókók

Ég gekk í Halaleikhópinn fyrir rúmum 5 árum síðan. Margt hefur gerst á þessum árum. Þegar ég lít til baka trúir maður því varla. Samt er það eins og þetta hafi legið beinast við. Í æsku var ég vön að taka þátt í kvöldvökum bekkjarins með einhvers konar leiklist. Gerði það jafnvel ein ef engin fékkst til að búa til eitthvað með mér. Aldrei hafði mér dottið hug að ég myndi hafa tækifæri á að leika, aðallega vegna fötlunar.

Ég heyrði fyrst um “Halann” frá vinkonu minni og það vakti forvitni mína. Ég ákvað eftir að hafa séð eitt leikrit að gaman væri að eiga einhvern þátt í að setja á svið leikrit, láta fötlunina ekki vera hindrun í því að sína hvað í mér bjó.

Á næsta aðalfundi Halaleikhópsins eftir að ég sá þetta leikrit, skráði ég mig en tók það skýrt fram, ég myndi ALDREI fara á svið. Ári seinna stóð ég á sviðinu í “Halanum” og upplifði ógleymanlega stund.Fyrsta hlutverkinu mínu mun ég aldrei gleyma í leikritinu “Á fjölum félagsins”.Það þurfti ekki meira til, leiklistarbakterían kom aftan að mér og mun ég vonandi aldrei losna við hana.

Hanna Margrét Kristleifsdóttir

Þessi tilfinning sem maður fær rétt áður en maður kemur fram fyrir fullan sal af fólki. Það er varla hægt að lýsa. Spenningur og kvíði í einu, fiðrildi í maganum og titrandi hendur. Hugsunin, mun þeim líka það sem við erum búin að vera vinna við á hverju kvöldi, 6 daga vikunnar í alla vega 6 vikur. Mun ég muna textann minn? Vonandi klúðra ég ekki fyrir hinum. Allar þessar hugsanir hverfa meðan maður er á sviðinu, þá er það ekki maður sjálfur sem stendur á sviðinu heldur persónan sem maður er að leika.

Ólafur Sprengur tekur Emanúel út úr vínskápnum

Margt hefur á daga okkar drifið síðan ég gekk í Halaleikhópinn. Fyrir marga er þetta akkeri, til að brjótast frá hversdagleikanum og leika persónu sem er ólík manni sjálfum og reyna sig til hins ýtrasta. Leikarar eru þó ekki þeir einu sem koma að þessu kraftaverki sem leiklist er. Það þarf að hanna leikmyndina, finna réttu búningana, jafnvel sauma þá, hanna ljós og stýra þeim, farða, búa til plakat, leikskrá og finna leikmunina svo fátt eitt sé nefnt. Við uppsetningu leikrits í Halaleikhópnum er fötlun engin hindrun, í þessum leikhóp leggja allir sitt að mörkum til að takmarkinu séð náð og sem best. Takmarkið er leiklistin í margbreytilegri mynd sinni.

Áður en ég las fyrst handritið af Pókók þá var ég á báðum áttum, hvort ég ætti að leika eða einbeita mér að formennskunni. Þegar ég var svo búin að lesa það, þá var það á hreinu ég VILDI leika í þessu leikriti. Ég hef svo aldeilis ekki séð eftir því. Æfingatímabilið er búið að vera mjög skemmtilegt, ekki síst vegna þess að ég er að leika í fyrsta skipti á móti bróðir mínum sem er búið að vera draumur minn lengi. Við höfum verið heppin að fá nýtt fólk inn sem hefur hjálpað okkur að setja þetta leikrit á svið.

Kiddi Gufa sannfærir Elínu Tyrfingsdóttur

Eggert Eggjárn ákveður að gerast glæpamaður

Siggi og Láfi lögga yfirbuga Óla Spreng

Fríða Morguns formaður mæðrafélagsins Alltaf á brjósti og Beinteinn Sveinteinsson formaður Barnakennarasambands Íslands